Een nieuwe start

Gisteren heb ik mijn laatste koek opgegeten. Ik zat verstopt op een beschut muurtje, kijkend naar de mensen die tegen de harde wind in probeerde te fietsen. Die koek had ik gekocht bij A.H waar ik boodschappen had gedaan, het was mijn afscheid van snoep en koek. Het lag nog een tijdje in mijnboodschappen karretje tussen allerlei gezonde dingen die mij af moeten helpen van de overtollige kilo's vanaf morgen. Ik zal de strijd weer aan moeten gaan. Dat het eraan zat te komen dat wist ik wel maar zolang het wijzertje van de weegschaal nog onder de100 kilo kwam hield ik mijzelf voor dat het niet zo erg was. Evengoed als ik mij zelf wijs maakte dat ik heel gelukkig was met mijn lijf tot je opeens ontdekt dat je futloos ben en je voeten nog maar net het gewicht kunnen dragen. De spiegel ontwijking had al genoeg moeten zeggen evenals het zorgvuldig ontwijken van mensen met een foto toestel in de hand. De smoesjes van...zit in de familie en ik zit er niet mee evengoed.Struisvogel politiek dus.

Zondag gebeurde het dan eindelijk. Het wijzertje van de weegschaal schoot langzaam omhoog tot over de 100 kilo, bleef nog even hangen alsof het na wilde denken en bleef uiteindelijk op 102 kilo steken. Omgerekend een bmi van 38 en dat wil zeggen dat ik in de gevaren zone zit. Nu kan ik heel onschuldig doen of ik schrok maar dan zou ik niet erg geloofwaardig overkomen. Ik geef het schoorvoetend toe. Ik ben verslaafd aan lekker en veel eten. Verslaafd aan snoep. Ik ben een emotie eter en tegen die tijd dat ik mij weer rot voel omdat ik weer teveel gesmoept heb en dan weer ga snoepen omdat ik mij rot voel.Zo is de cirkel weer rond. Evengoed moet ik toegeven dat het niet mijn eerste poging is. Er liggen al velen op de vuilnishoop waarschijnlijk geknakt door de teleurstelling die ik voor het gemak ook maar heb meegegeven. Maar ik moet er nu wat aandoen voor ik al bejaard ben voor mijn 80e. Met mijn 52 jaar zou ik toch nog best pip door het leven kunnen gaan. Inplaats daarvan heb ik de interesse in mij zelf verloren en ontwijk ik mijn eigen aanblik wetende dat ik minder gelukkig ben met mijn lijf dan dat ik iedereen wil laten geloven. Wanneer ik s'morgends opsta en mijn slobber kleren aantrek gebruik ik al mijn energie om er maar niet aan te denken. De rest van de dag is geheel futloos.

Ik mis mijzelf, ik mis mijn lichaam, de trots, de vrolijkheid en ik wil het terug. Dan toch maar weer opnieuw beginnen als ik mijzelf tenminste terug wil vinden. Dus morgen start ik met een gigantische afval race. Er moet 30 kilo af....en daarom zat ik vanmorgen bedachtzaam met kleine hapjes nog even te genieten van die zoete koek terwijl ik mijn buik aansprak dat dit het laatste was wat hij aan koek kreeg. Mijn buik schudde even ten teken dat hij het begreep en begon meteen al met flink te knorren waarop ik hem nog eens streng toesprak en een grote preek hield over de noodzaak.Hij zweeg beschaamd.